.

.. najmniejszą chwilę piękna i skromne radości unoszę ku górze na otwartej dłoni, ….
i „wyolbrzymiam”….
łapię pryzmat tęczy przez kryształową łezkę okiennicy i uśmiechem wiosnę „wyolbrzymiam”…
… wtopione w puchową poduszkę ramiona celebruję i „wyolbrzymiam”…
Tak bardzo intensywnie zajmuje mnie to „wyolbrzymianie”, że brakuje mi czasu na inny stan niż poczucie szczęścia…

Zatem „Wyolbrzymianie plusów wszelakich” z całego serca zalecam
Agnieszka Kuk